„Jeżeli jakiś dar natury przypadkiem wyróżnia się pośród moich skromnych talentów, to jest nim wyczucie tego, co dobre, i tego, co wyśmienite, in artibus et letteris. Na tym instynkcie, który rzadko mnie zawodzi, muszę się oprzeć, kiedy zapewniam Pana, że tak doniosła książka nie pojawi się już w naszym stuleciu ani po tej, ani po tamtej stronie oceanu. (…) Dzieło, w którym sam nie wiem, co bardziej podziwiać: zaangażowanie moralne, szlachetne nieprzejednanie, głębokość i niezmierne bogactwo idei czy łacińską przejrzystość w sposobie ich wyrażania”.

                                                                                  Ernesto Volkening

„Nicolás Gómez Dávila jest jednym z najbardziej oryginalnych myślicieli XX wieku. W świecie współczesnym pełni funkcję filozofa-pisarza, który w niepowtarzalnym stylu ożywia dziedzictwo greckie i ducha Chartres. Nie jest on głosem swojej epoki ani wyrazicielem teraźniejszości, ale można go nazwać Bożym samotnikiem, aniołem uwięzionym w czasie”.

Franco Volpi

„Myśl Nicolása Gómeza Dávili jest jak dojrzałe, wytrawne, czerwone wino: niektórych odrzuca «cierpkość» tej myśli, wielu uderza ona do głowy, dla nielicznych jest po prostu rozkosznym połączeniem zapachu i smaku dojrzałych owoców arystokratycznej umysłowości, tytoniu inteligentnego sceptycyzmu i krągłych tanin średniowiecznego chrześcijaństwa. Jestem skłonny zaryzykować twierdzenie, że chociaż twórczość bogotanina w niewłaściwie dobranych dawkach może u pewnych jednostek doprowadzić do niejakiego nadwyrężenia duchowego hepar, to nade wszystko jawi się ona jako znakomity środek do walki ze sclerosis wrażliwości i intelektu, którą wywołuje nasza ciężkostrawna rzeczywistość”.

Krzysztof Urbanek