O LEPSZYM ŻYCIU

Fragment notatek z rozmów z Nicolásem Gómezem Dávilą z lat 60.

„Nicolás Gómez Dávila przedstawia następującą tezę: Kościół w średniowieczu miał pokusę władzy, w odrodzeniu − pokusę bogactwa, a teraz ma najpoważniejszą pokusę, pokusę przebrania miary w największej z cnót, pokusę miłosierdzia. Kochać człowieka ponad wszystkie rzeczy.

Gómez Dávila w ramach tej tezy mówi nam, że św. Franciszek Salezy napisał pierwszy wielki traktat dewocyjny dla świeckich, dając w ten sposób możliwość uwierzenia w to, że życie światowe może osiągnąć doskonałość życia mnisiego.

Rodzina chrześcijańska, życie chrześcijańskie, przedsiębiorstwo chrześcijańskie, społeczeństwo chrześcijańskie − o ile implikują, że w ich formie jest możliwe osiągnięcie doskonałości − są kłamstwem. Dla doskonałości są konieczne − wcześniej wiedziano to i mówiono − czystość, ubóstwo, posłuszeństwo, całkowite oddanie. I pozwala na to wyłącznie pełne konkretne poświęcenie życia Bogu. My, którzy z powodu słabości lub z powodu różnorodnych okoliczności nie możemy prowadzić takiego życia, lecz przypada nam życie mniej doskonałe, pośledniejsze, bardziej ordynarne, powinniśmy to wszystko wiedzieć i uznać.

Jednakże obecnie zaczęto uważać, że życie w świecie jest prawdziwym życiem chrześcijańskim i że klasztor jest dla słabeuszów, egoistów i leni! Chrześcijaństwo naszych czasów, aby móc kochać człowieka bez zastrzeżeń, musi usprawiedliwiać świat”.

Francisco Pizano de Brigard, Semblanza de un colombiano universal & Conversaciones con Nicolás Gómez Dávila, Ediciones Uniandes, Bogota 2013, ss. 66–67.