POEZJA I

Przedstawiam moje tłumaczenia dwóch kolejnych utworów poetyckich Autora Scholiów…. Myślę, że pod każdym względem ilustrują one komentarz Gómeza, który mówi „Flora literackich obrazów jest florą wewnętrznego krajobrazu, w którym pisarz przebywa” (s. 826). Przyroda z pierwszego wiersza jest przyrodą europejską (bogotanin nie utożsamiał się z Kolumbią czy Ameryką Południową), a drugi wiersz zdaje się świadczyć nie tylko o erudycji Autora (nawiązania do historii Aleksandrii i do postaci związanych z tym miastem), lecz także o niebanalnym poczuciu humoru.

Na zakończenie proponuję komentarz, który jest moim przekładem następnego fragmentu dzieła Notas. Tomo I.

 

Agato

Zrywając te leśne maliny

Dojrzałe, soczyste, ponętne

Myślałem, Agato, o Tobie

Rozdarty półmrokiem i słońcem

 

Chwytając wśród kolców jeżyny

Pachnące, dostojne i lśniące

Widziałem, Agato, tam gniazdo

Przeszyty nadzieją i bólem

 

Szukając w listowiu poziomek

Drobniutkich, słodziutkich i kruchych

Słyszałem, Agato, pisklęta

Zmieszany pragnieniem i prawem

 

Zbierając te czarne jagody

Nabrzmiałe, lecznicze, barwiące

Marzyłem, Agato, o sztuce

Znękany tęsknotą i mocą

 

Ścigając wśród runa borówki

Czerwone, wytrawne, aż cierpkie

Wzdychałem, Agato, do śmierci

Zmęczony wędrówką i czasem

 

Oddaję Ci teraz owoce

Tamtego wysiłku letniego

Nic więcej nie mogłem Ci przynieść

Agato, dobrego jak miłość

 

Aleksandria (przy Egipcie)

Najwspanialsze miasto świata

Z jasnej gliny mur, przedmurze

Nawet stary apostata

Chciałby w nim przeczekać burze

 

Najpiękniejsze miasto świata

Kształtne domy i ulice

Nawet stary autokrata

Widzi woli swej granice

 

Najbarwniejsze miasto świata

Akuratność, humor, troska

Mruczy stary teokrata:

Aleksandrio, jesteś boska!

 

Komentarz:

„Prawdziwa mądrość i prawdziwa miłość są stanem, sposobem bycia, postawą i sytuacją duszy. Nie są ani ideami, ani zasadami, ani systemem. Bez wątpienia obie mogą przekładać się na słowa, wznieść się do poziomu ekspresji. Lecz jeśli jedynie wielki poeta może wyrazić miłość i jeśli jedynie wielki pisarz wyrazi mądrość, to poeta nie jest koniecznie tym, kto najbardziej kochał, ani pisarz nie jest koniecznie najmądrzejszy”.

Nicolás Gómez Dávila, Notas. Tomo I, Meksyk 1954, s. 69.