POEZJA I
Przedstawiam moje tłumaczenia dwóch kolejnych utworów poetyckich Autora Scholiów…. Myślę, że pod każdym względem ilustrują one komentarz Gómeza, który mówi „Flora literackich obrazów jest florą wewnętrznego krajobrazu, w którym pisarz przebywa” (s. 826). Przyroda z pierwszego wiersza jest przyrodą europejską (bogotanin nie utożsamiał się z Kolumbią czy Ameryką Południową), a drugi wiersz zdaje się świadczyć nie tylko o erudycji Autora (nawiązania do historii Aleksandrii i do postaci związanych z tym miastem), lecz także o niebanalnym poczuciu humoru.
Na zakończenie proponuję komentarz, który jest moim przekładem następnego fragmentu dzieła Notas. Tomo I.
Agato
Zrywając te leśne maliny
Dojrzałe, soczyste, ponętne
Myślałem, Agato, o Tobie
Rozdarty półmrokiem i słońcem
Chwytając wśród kolców jeżyny
Pachnące, dostojne i lśniące
Widziałem, Agato, tam gniazdo
Przeszyty nadzieją i bólem
Szukając w listowiu poziomek
Drobniutkich, słodziutkich i kruchych
Słyszałem, Agato, pisklęta
Zmieszany pragnieniem i prawem
Zbierając te czarne jagody
Nabrzmiałe, lecznicze, barwiące
Marzyłem, Agato, o sztuce
Znękany tęsknotą i mocą
Ścigając wśród runa borówki
Czerwone, wytrawne, aż cierpkie
Wzdychałem, Agato, do śmierci
Zmęczony wędrówką i czasem
Oddaję Ci teraz owoce
Tamtego wysiłku letniego
Nic więcej nie mogłem Ci przynieść
Agato, dobrego jak miłość
Aleksandria (przy Egipcie)
Najwspanialsze miasto świata
Z jasnej gliny mur, przedmurze
Nawet stary apostata
Chciałby w nim przeczekać burze
Najpiękniejsze miasto świata
Kształtne domy i ulice
Nawet stary autokrata
Widzi woli swej granice
Najbarwniejsze miasto świata
Akuratność, humor, troska
Mruczy stary teokrata:
Aleksandrio, jesteś boska!
Komentarz:
„Prawdziwa mądrość i prawdziwa miłość są stanem, sposobem bycia, postawą i sytuacją duszy. Nie są ani ideami, ani zasadami, ani systemem. Bez wątpienia obie mogą przekładać się na słowa, wznieść się do poziomu ekspresji. Lecz jeśli jedynie wielki poeta może wyrazić miłość i jeśli jedynie wielki pisarz wyrazi mądrość, to poeta nie jest koniecznie tym, kto najbardziej kochał, ani pisarz nie jest koniecznie najmądrzejszy”.
Nicolás Gómez Dávila, Notas. Tomo I, Meksyk 1954, s. 69.