Nicolás Gómez Dávila

Rosa Emilia Gómez de Restrepo o Ojcu, Nicolásie Gómezie Dávili

Nicolás Gómez Dávila przyszedł na świat w Bogocie 18 maja 1913 roku. Umarł, również w Bogocie, 17 maja 1994 roku. W wieku 6 lat udał się z rodziną do Francji (1919). W Paryżu uczęszczał do kolegium benedyktyńskiego – nigdy nie powiedział do którego. Poważna choroba płuc trzymała go przez prawie dwa lata w łóżku. W tym czasie Gómez Dávila kontynuował naukę pod kierunkiem prywatnych nauczycieli.

W wieku 23 lat wrócił do Bogoty (1936) i ożenił się (1937) z Emilią Nieto Ramos (1909-1995), z którą miał troje dzieci: Rosę Emilię, Nicolása i Juana Manuela. Nigdy ani nie uczęszczał na żaden uniwersytet ani nie wygłosił żadnego wykładu. W 1948 roku podczas jazdy konnej w swej posiadłości Canoas pod Bogotą uległ wypadkowi, po którym do końca życia lekko kulał. Nie przeszkodziło mu to w prawie codziennych długich spacerach. Nie grał w polo, bo nie pozwalała mu na to silna krótkowzroczność.

W 1949 roku podróżował ze swoją żoną przez ponad sześć miesięcy po Europie. Nigdy nie przyjął żadnej – z wielu, które mu oferowano – funkcji politycznej. Nie lubił dużych imprez towarzyskich, ale sprawiało mu przyjemność spotykać się z przyjaciółmi i prowadzić pogawędki przy filiżance kawy. Wśród jego znajomych było wiele ważnych postaci kolumbijskiego życia: politycy o bardzo różnych poglądach, pisarze, architekci, adwokaci, lekarze i inni. Byli tam też ludzie zupełnie nieznani. Dom i biblioteka Nicolása Gómeza Dávili zawsze były otwarte dla wszystkich. Dla nas, jego dzieci, biblioteka stanowiła miejsce, w którym wszystko było dozwolone: zabawy, odrabianie lekcji, rozmowy, figle. Nicolás Gómez Dávila był człowiekiem nadzwyczaj powściągliwym, dyskretnym, prostolinijnym, uprzejmym, miłym, grzecznym i obdarzonym dużym poczuciem humoru. Starał się być blisko swej rodziny i przyjaciół – zawsze gotów wysłuchać. Samotność była jego życiowym wyborem. Jednak nigdy nie pozwolił, aby więzi między nim i najbliższymi zostały osłabione. Poświęcił swe życie na studiowanie, czytanie i pisanie.

Jako twórca był zawsze wymagający i staranny. Osobiście przepisywał na maszynie i poprawiał teksty przeznaczone do publikacji. W jego bibliotece znajdowało się około 30 tysięcy tomów. Książki dotyczyły wielu dziedzin: szczególnie filozofii, teologii, historii, literatury. Wszystkie były w językach oryginalnych. Nicolás Gómez Dávila umarł właśnie w bibliotece, otoczony swymi książkami.

Dzieła:

Notas. Tomo I, México 1954.
Textos I, Editorial Voluntad, Bogotá 1959.
Escolios a un texto implícito (2 tomy), Instituto Colombiano de Cultura, Bogotá 1977.
Nuevos escolios a un texto implícito (2 tomy), Procultura, Bogotá 1986.
„De iure”, Revista del Colegio Mayor de Nuestra Señora del Rosario, LXXXI, nr 542, abril-junio 1988,
ss. 67-85.
Sucesivos escolios a un texto implícito, Instituto Caro y Cuervo, Bogotá 1992.
„El reaccionario auténtico”, Revista de la Universidad de Antioquia, nr 240, Medellín, abril-junio 1995,
ss. 16-19.

tłum. Krzysztof Urbanek